Kız Kulesi Hikayesi

Kız Kulesi Hikayesi

Başladığında her şey hazirandı galiba,

Bordo bir yalnızlıktı seni şehir içi aşklara taşıyan.

Zaten hiçbir şeyi zamanında sollayamamak,

Veya ortasını bulamamak hüküm sürüyordu.

Benimse gitmek gibi bir şey, bir çeşit uzun yol haritam.

Epeyce göçebe yaşadık, sadece iki valizimiz oldu bizim.

Sonra sen geldin, temmuzdu galiba.

Bir yığın tanıdığın,

Ama hep yalnızdın.

Kız kulesinin batışını izlerken aynadan,

Çözüldü dilimizin kemeri.

Ağustostu galiba, seninle sensiz konuşmalarımız.

Ben sana taşıdım içimde ki bütün yarım kalmış,

Adına dostluk denen hikâyeleri.

Ki nakliyesi zaman alır bir kalbin kırıklarının,

Başka bir kalbe yapıştırılması.

Yarınlarımızın ertelendiği bir zaman diliminde

Kol saati takamazdık ama,

Yine de güzel çocuklardık.

Bir geminin denize indirilirken gövdesinde kırılan şişe gibi,

Bizim de indirirken dostluğumuzu gökyüzüne,

Kırılan bir kaç anı ve bozulan bir kaç saat kaldı.

Açılan her kapak sonrası, bir İstanbul akşamında,

Yere serilen belgesel ruhlarımız vardı bizim.

Ve ince bir pencere aralığından süzülen,

Çocukluk günahlarımız.

Kıtalar ardına göç edenlerin peşi sıra bakacak cesaretimiz,

Yalnızlığa inat etmek için nedenlerimiz vardı.

Aksakallı dedelerin baston imalathanesinde çalışan ruhlarımızın,

Unutulmaya yüz tutmuş tozlu rafları üzerinde,

Ak kâğıtlara sarılı sırlarımız vardı bizim.

Alçaktan uçarken aklımızın yıldız askerleri

Hep bir paraşüt yalnızlığı bağlıydı sırtımıza

Kimsesizliğimizin en derin çukurlarına

İp kullanmadan inan jelibon aşklarımıza ne oldu?

Hatırlıyor musun onları?

Kendiliğinden açılan can yeleği gibiydi çoğu,

Uçağın kaza yapmasına bile gerek yoktu.

Gençlik dedikleri, hayatın elektriğinin olmadığı,

Gece ile gündüzün yer değiştirdiği zamanlar.

Kabilelerle yapılan savaşların ortasında,

Harfsel silahlarla işlediğimiz cinayetler.

Üzerimize yıkılan birkaç bina ve

Çeşitli yerlerimize denk gelen klavye kırıkları.

Saplanan her harfin bir manası oluyordu yüreğimizde.

Denizin ortasında kalmışken kimsesiz,

Bir kovadan nefes alırcasına, hayatta kalma heveslisi.

Gidenlerin gelenleri arattığı bu yüzyılda,

Kimin ihtiyacı yoktu ki, ardından ağlamayacağı birine.

Bizim aslında sevecek çok şeyimiz vardı ama,

Şeylerimizi sevecek zamanımız yoktu.

Çalınan her zaman, sevmek uğruna işlenen suçlar,

Yalnız kalpler plajında açılan şemsiyeler,

Yani gidilecek uzak kalpler, yakın acılar.

On dokuzunda şaşkın bir gençlik ve

Uzak bir Avrupa ülkesinde, deniz kıyısında belki,

Biz orada zamandan vazgeçmişiz.

Aslında biz ikimiz, yani seninle ben

Suya düştüğünde batmayan insanlar sevmişiz.

Ne köy ne de kasaba olamayan mecraalarımızın.

Tek haneli sakinleri gibi dolaşırken klavye aralarında,

Verilen her söze karşılık bir parçamızı alıyordu,

Nick’lerinde pembemsi şekerlere yer verenler.

Unutulmayan ne varsa ortaklaşa yalnızlıklarda,

S’siz sedasız bırakıldın,

Yıkılan Avrupa’nın harabe griliğinde.

Kayıp harflerimiz vardı bizim

Dostluğumuzun o kalın ve tek sayfalık destanında

Bizim gidecek çok yerimiz vardı ama

Dönecek pek yerimiz yoktu galiba.

Gidilen her uzaklık sonrası,

İçimize sonbahar soğuğu işliyordu.

Köylü bir kızın kilim dokuması gibi,

Gitmelerin, gelmelerin çokluğundan bile

Isınmıyordu içimiz.

Aklımızda hep oraların coğrafyası,

Cebimizde deniz altının sadeliği.

Bir oltaya takılan balıkçının varoluşsal şaşkınlığı gibi,

Çekilirken hayatlarımız boğazın serin sularından geriye,

Sen hep kuleliden kurtulmak isterdin, takıldığın iğneye.

İzmir’e giderken veya gelirken gidilen yerlerden,

Seninle yolda olmanın ekşi bir tadı vardı.

Dalından yeni koparılmış bir şeftali sadeliği,

Bir sınırdan diğerine geçen iki yalnız araç gibi,

Karşılaşmıştık sanki, dümdüz asfalt griliğinde.

Yolda olmanın verdiği keyif geçerken teker teker,

Takılıp kalıyorduk çoğu zaman

İzlerken durdurulmaksızın,

Yere çekilmiş beyaz çizgileri.

Aslında ikimizin de yüreğinde eskiden kalma,

Dibi tutmuş tencere gibi, ani fren izleri.

Bırakılan pek çok izin tercümesine geç kalınmıştı,

Ama yine de seviyordum seni.

Ben seninle yalnızlıklarımda kamp kurmayı seviyorum.

Uzak bir kara limanda, kendi kendine konuşan dalgaların arasında,

Yıldızlara bakarak, ulaşılamazlar ulaşma hayali kurmayı seviyorum.

Senin şimdi sol parmağında ölümüne bir söz

Dolunaysız gecelere çarpıyor kalbin.

Gözlerinde ölümüne, bir büyük kara parçası.

Ne varsa sevdiğin dünya üzerinde,

Bir yeri var onların da yüreğimde.

İşte böyle geçerken hayat sen’li veya sensiz,

Yine de bu sözleri hep içinde taşı,

Çünkü bu sözler sana yazılan,

Bir doğum günü telaşı.

Okuduğum Son Kitap Fyodor Mihailovic Dostoyevski - Kumarbaz

Dostoyevski'nin kumarbaz'ı 28 günde yazdığı söylenir. Bazı kaynaklarda dostoyevski'nin gerçekten yaşadığı günleri kaleme aldığı da söylenmektedir. Hatta bu kitabı henüz yazmadan basım haklarını sattığı, parasını da kumarda kaybettiği söylenir.

Kitap rus edebiyatının aslında ne olduğunu çok güzel anlatmaktadır, ben böylesine doyurucu karakterlerle çevrili bir hikaye daha önce okumamıştım. rus edebi eserlerine göre çok kısa olan bu kitap -ki 170 sayfa a5 boyutunda diyebiliriz- kısa olmasına rağmen, hemen hemen bütün karakterleri gözümüzde canlandırmamıza neden olacak kadar derinliğie sahiptir.

Kitabın konusu, sonu vs gibi konulara pek girmeyeceğim ki zaten çok güzel bir kitap ve kısa mutlaka okuyunuz. Dünya klasikleri için söylenen şu sözü hatırlatmak isterim "en iyi klasik herkesin okumuş olmayı istediği ancak çok az kişnin okuduğu kitaptır." evet dünya klasiklerinin uzun ve sıkıcı oluşundan dolayı +30 yaşına kadar beklediğim için pişmanlığım büyüktü. eğer sizde tolstoy, dostoyevski vs. okumadıysanız, yazarın uslübuna alışmanız için şahane bir kitap.

Hm rus edebiyatının akıcılığına ve karakterlerin gerçekliğine alışmanız açısından, hemde uzun betimlemelerin tadını almanız açısından çok faydalı buluyorum bu tarz küçük hikayeleri.

Aynı tarz olarak bir sonraki yazımızda Tolstoy'un Şeytan kitabını ve yine dostoyvski'nin ev sahibesi'ni yazacağım.

İzlediğim Son Film - Jin

Harika bir Reha Erdem filmi. Ben Reha Erdem'in adını bir kaç kere duydum ancak hiç bir filmini izlememiştim. Ekşisözlükte ve benzer mecralarda bu filmin methini duyduğumda izlemeye karar verdim.

Film terörist olan Jin'in örgütten kaçarak izmir'deki dayısının yanına dönme çabası konu ediliyor. tabi konudan çok adeda bir Lars von Trier filmi izliyormuş hissine kapılıyorsunuz.

Uzun uzun devam eden sahneler, muhteşem  ve duru doğa, bir kaç hayvanın eklenmesi de işin tadı tuzu oluyor. ama Reha Erdem'e birileri hatırlatmalıdır ki o tür boz ayılar bizim ülkemizde yaşamıyor.

Film hakkında pek yorum yapmayacağım, izleyin ve görün muhakkak. Ama başrol oyuncusu Deniz Hasgüler için bir iki kelime etmekte yarar var. Ben kızı çok beğendim ki filmde kızın karşılaştığı her erkek ondan bir parça almaya çalışmasının nedeninin bu olduğunu düşünüyorum. İlkel dürtülerimizi harekete geçiren bir güzelliği var. Adeta Schopenhauer felsefesinden fırlamış bir kız Deniz Hasgüler.

Okuduğum Son Kitap - Milan Kundera - Kimlik

Milan Kundera ile tanışmam Sabit fikir dergisinde okuduğum bir yazı ile oldu. Aslında ismini çok duymuştum ancak okumaya karar vermem bu yazı sayesinde oldu.

Yazının sahibi Nazan Maksudyan ve yazının başlığı "Milan Kundera ve Varoluşa dair." Şahsen kitabı bu yazıda daha çok sevmiştim ve okuduğumda, karakterlerin iç dünyasına ortak olduğumda ise kitap bana biraz saçma geldi.

Ana karakter olan chantal'in orta yaş krizi sebebiyle "artık erkekler bana bakmıyor" modunda eve dönüşleri ve erkek arkadaşının ona gizli isimsiz mektuplar yazarak hikayenin başlaması konu ediliyor. Konu bu minvalde gitseydi ve derinlik bu konu üzerinden oluşturulsa belki biraz daha çekici olurdu. sonuç olarak 4-5 mektup var, ölen bir ilk çocuk, ayrıldığı bir eski koca, o kocanın ablası ve onun çocukları, iş arkadaşları, patronlar, kahvedeki çocuk, sokaktaki dilenci vb. pek çok karakter ile dolup taşıyor roman. hal böle olunca 150 sayfalık bir kitap için karakter sayısı çok fazla oluyor.

İnsanın kimlik arayışı ve orta yaş bunalımı ile alakalı bir hikayede bu kadar çok karakterin olması ve ana karakterin girdiği bu daldan dala hoplama durumları nedeni ile hikaye biraz heyecanını yitiriyor.
Chantal'in kimse beni beğenmiyor krizine girmesinin sonucu olarak erkek arkadaşının ona isimsiz mektuplar yazması, kadının kendini takip ediliyor hissetmesi sonucu heyecan duyması, daha sonra bu mektupları erkek arkadaşının yazdığını öğrenmesi ve aslında onu hiç tanımadığını anlaması vs. tabi kadın daha önce duymadığı şeylerin mektupta olmasından dolayı biraz sinirleniyor.

Bununla alakalı olarak Türkiye'de yaşanan bir olayı hatırlatmak isterim,  doktor bir adamın eşi akşam saati bir radyo programını arıyor ve "eşim şuan arabada ve hastaneden bi,r hemşire ile buluşmaya gidiyor, biliyorum ki aynı zamanda sizi de dinliyor. ona diyorum ki eve bir daha gelmesin kendine kalacak başka bir yer duysun. Msn'den onunla hemşire gibi konuştum, 5 yıllık evliyiz ama duymadığım, görmediğim laflar iltifatlar vs." şeklinde devam eden bir sohbetti ki dj de duruma çok şaşırıyor ama kadın bu hareketi ile epey bir taktir topluyor.

Erkek olarak üreme içgüdüsüne karşı çıkmaz çok zor, zira bu tarz durumlarda her erkek aynı davranış biçimini sergileyecektir ki bu süpriz olmamalı. Erkek için herhangi bir kadınla üreyebilme ihtimali erkeğin doğasını tamamen değiştirir ki işte bu yüzden uygun şartlar oluşturulduğunda her erkek aldadır tezi vardır. Erkek için bu doğasının gereğini yapmaktır, olabildiğince tohumlarını saçmak için programlandığı için bu tabiatına karşı çıkamam durumundan erkek asla sorumlu tutulmamalıdır.

Sonuç olarak chantal gibi reklam firmalarında üst düzey yöneticilik yapan fransız bir kadının en azından Arthur Schopenhauer kaynaklı erkek içgüdüsel eğilimleri hakkında bilgili olması gerektiğini düşünüyorum. ve ergen kızlar gibi kimse bana bakmıyor diye erkek arkadaşına yakınmasını da gerçekçi bulmuyorum.