Öncelikle kendinizi öğretir, kim olduğunuzu, neleri sevdiğinizi, neleri yapabilecek birikime sahip olduğunuzu öğretir. kişisel gelişim açısından son derece faydalıdır, yalnız yaşayan biri olarak şunu söyleyebilirim; eve girişimle evden çıkışım arasında geçen 12-14 saat süresinde, insan sesinden mahrum kalmayı zamanla sevmeye başlıyorsunuz. Kazara biri gelir de bu sessizliği bozarsa onu özlüyor onu istiyorsunuz, çünkü siz artık sadece kendiyle konuşanlardansınız. bu kötü bir şey değil elbet, uzunca süre yalnız kalan insanların kendilerini tanımaktan başka çareleri kalmaz çünkü. geri zekalı gibi bütün gece tv karşısında oturuyorsan o ayrı tabi.
evde geçirilen akşamlarda can sıkıntısı sizi bir şeyler yapmaya iter, bir süre sıkılır dergi, gazete vs karıştırır, ara ara eski defterler açılır nostalji yapılır. ama geçen 3-4 ay sonunda yeterli gelmez ve kendinizi okumaya verirsiniz. yalnız yaşamanın benim için en güzel tarafı okuma özgürlüğüdür. eskiden kalabalık bir evde yaşardım ve 3 sayfa okuyamazdım. ses gürültü odaya gir çık, çamaşır makinesi, elektrik süpürgesi, tv sesi vs vs.
sessizliğin çarşaf gibi dümdüz uzanan okyanusunda, çıplak ayak yürümek gibidir yalnızlık. Zifiri karanlıkta parlayan bir çift göz sizinki sidir sadece, ve baktığınız her yönü aydınlatırsınız. nosce te ipsum (Latince kendini tanı) mantığıyla ipsiz inersiniz içinizdeki o karanlık kuyuya. İstediğiniz zaman yer istediğiniz zaman uyursunuz. Sadece size hizmet eder musluklar, ampüller, elektrik düğmeleri, kombi vs. siz eve girdiğinizde canlanır her şey.
yavaş yavaş bu duruma alışır hatta o durumu seversiniz, misafir gelmesin istersiniz bu güzel dünya, istanbul çölünde kurduğunuz bu yeşil vaha bir tek size aittir kimseler kirli sözleriyle ayak basmasın yemyeşil çarşaflarınıza. artık hafta sonlarını da yalnız geçirmeye başlarsınız, alıştığınız sevdiğiniz tek şey kimsesizlik olur. yalnız gidilen sinemalar, yalnız yenen yemekler, ara sıra görülen eş dost yanından gizlice yalnızlığınıza doğru kazılan tüneller.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder